Die regen is wel heel vervelend want vandaag staat een wandeling in het Rickett's Glen State Park op het programma. Dat is een wandeling langs een riviertje met liefst 21 watervallen, variërend van 3 meter tot 20 meter hoog. Maar het vooruitzicht om deze wandeling in de stromende regen te moeten doen, klinkt niet erg aantrekkelijk. Sterker nog, dat zou wel eens onmogelijk kunnen zijn zo. Desalniettemin besluiten we toch die kant op te rijden. Rickets Glen ligt zo'n 120 mijl ten noorden van Lancaster, op zo'n drie uur rijden. Misschien regent het daar wel niet. Martin roept optimistisch dat het er achter ons veel donkerder uit ziet dan voor ons. Nogal logisch want hij kijkt door onze achteruit en die is donker getint.
Onderweg zien we al veel bomen die aan het verkleuren zijn. Een mooi gezicht. Wat minder mooi is, is dat het maar blijft regenen. Ruim twee uur lang. Echter, tegen de tijd dat we in de buurt van Ricketts Glen komen begint het wat minder hard te regenen en als we vlak voor Ricketts Glen stoppen om koffie te drinken, wordt het zowaar droog.
De vraag blijft echter of de watervallen bereikbaar zijn. De parkranger in het Visitor Center schudt bedenkelijk zijn hoofd als we hem er naar vragen. Er ligt een pad langs de watervallen met allerlei stenen treden die dankzij de regen glad en modderig geworden zijn. "Slippery when wet" en hij vindt dan ook very very dangerous. Wij laten ons echter niet direct ontmoedigen en dan geeft hij - zuchtend - het advies om een deel van de fall trail te doen. De eerste vier watervallen van deze trail moeten nog wel te doen zijn, mits we zéér voorzichtig zijn. Wij rijden naar de trailhead waar net een echtpaar terugkomt van een wandeling. Helemaal doorweekt, want zij hebben nog de regen meegemaakt, maar erg enthousiast. Het is inderdaad een prachtige wandeling. Niet alleen door de watervallen maar ook door de prachtige kleuren van de bladeren op de grond die nat van de regen glinsteren.
Rood, geel, groen, alles door elkaar met opzij het glinsterende licht van het water dat met donderend geraas omlaag stroomt. Door de net gevallen grote hoeveelheid regen zal de stroom ongetwijfeld wat forser zijn dan anders. Na zo'n anderhalf uur bereiken we de voet van de vierde waterval. De afstand is niet zo groot maar we lopen erg voorzichtig over de gladde stenen en we blijven maar foto's maken. Telkens zien we weer een mooier plaatje dat ook gefotografeerd moet worden.
Omhoog loopt het een stuk makkelijk dan omlaag, terug doen we er maar een half uurtje over. Om alle 21 watervallen te zien zul je ongeveer een hele dag uit moeten trekken.
Iets na twee uur staan we weer boven en vertrekken richting Watkins Glen. Daar willen we morgen de watervallen zien in het gelijknamige state park.
Het is ruim twee uur en 100 mijl rijden en iets na vijven bereiken we, na een mooie rit waar we al heel veel rode en gele bomen zien, Watkins Glen.
We rijden naar het Longhouse Lodge Motel. We hebben niet gereserveerd maar ze hebben nog ruimschoots vacancies. Van de buitenkant ziet het er wat minder uit, maar binnen worden we verrast met een zeer grote kamer voorzien van alle gemakken. Op advies van de receptioniste kiezen we er voor om te gaan eten bij Jerlando, een Italiaans restaurant in het dorpje zelf. Een goed advies, het smaakt lekker, alleen de porties zijn ernorm groot. Martin kan slechts de helft van zijn pizza op. We krijgen de rest mee in een doos. Dat wordt wellicht onze lunch van morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten