Als we 's morgens opstaan, blijken de watervallen er nog steeds te liggen. Gelijk maar een paar foto's gemaakt vanaf onze hotelkamer. We betalen voor het uitzicht en moeten we er dus ook flink van profiteren.
Bij het ontbijt - inbegrepen in de prijs; het kost wat maar dan heb je ook wat - is een buffet waar je je eieren naar smaak kan laten bereiden. Ik laat een omelet maken; Martin eieren "sunny side up".
Het weer buiten is ook sunny side up en na het ontbijt spoeden we ons richting de watervallen. Als eerste gaan we naar de Journey behind the falls. Dit is een attractie waar je tot halverwege de watervallen afdaalt. Je krijgt gele plastic jasjes aan en die zijn ook wel nodig. Buiten op het uitkijkpunt word je klets. Verder is er nog een lange gang die je tot achter de watervallen brengt. Er zijn twee zijgangen waar je de watervallen kan bekijken. Verder hangen in de gang wat informatieborden, waaronder eentje met het verhaal van een jongetje dat na een bootongeluk in 1960 over de waterval spoelde en het overleefde. Voor ons loopt een Japanner met zijn camera in de hand al filmend in een noodtempo langs de borden. Hij staat bij geen enkel bord stil maar filmt wel. Vermoedelijk gaat hij thuis kijken waar hij langs is gelopen.
Na de Journey behind the Falls gaan we doen wat iederen doet bij de Niagara Fall: een tochtje met de Maid of the Mist. Deze keer krijgen we een blauw regenjasje. Op een volgeladen boot varen we langs de watervallen. Bij de American Falls kunnen we nog wel wat foto's maken maar verderop richting de Horseshoe Falls doen we dat maar niet. Daar word je echt heel nat. Lang niet iedereen lijkt dat te waarderen.
Na een half uurtje staan we weer op de wal en lopen we terug naar het hotel. We maken nog een laatste foto.
Net voor twaalf uur checken we uit en gaan we op weg terug naar Amerika. Deze keer nemen we wel de goede brug. De man van de grenscontrole stel niet veel vragen en even later parkeren we de auto bij het Visitor Center van de Falls aan de Amerikaanse kant. Daar bekijken we de watervallen van de Amerikaanse kant. Je kan daar dicht bij de watervallen komen, maar voor het overzicht kan je beter aan de Canadese kant zitten.
Om een uur of drie vertrekken we. Overmorgen hebben we een reservering in Franconia in de White Mountains en dat is nog een heel eind reizen. We hebben nog geen overnachting voor vanavond vastgelegd. We kijken wel hoever we komen. Omdat we er voor kiezen om een "scenic" route langs Lake Ontario te rijden, schieten we niet zo op, maar ach het zij zo.
Onderweg zien we niet alleeen mooie schuren maar ook een highschool waar een enorme rij schoolbussen klaar staat.
Martin heeft bij het Visitor Center een boekje met kortingscoupons voor hotels gepakt en ziet een mooie aanbieding voor een hotel in Liverpool/Syracuse: 45 dollar inclusief ontbijt. Dat kan mooi de gemiddelde hotelprijs drukken. Op dus naar Syracuse. De Martin Martin werkt deze keer feilloos en keurig om zes uur komen we aan bij het hotel. Wat blijkt, er is geen plaats in deze herberg voor ons. Sterker nog, volgens de dame van het hotel is er in geen enkele herberg plaats voor ons. Het is parentsday van de University of Syracuse en alle hotelkamers tot in de verre omtrek zitten vol. 's Avonds zoekt Martin het op Internet op. De universiteit deelt vol trots mee dat liefst 4000 ouders en nog eens 1300 andere familieleden zich aangemeld hebben.
Noodgedwongen rijden we in het donker op de interstate verder en verder. Uiteindelijk belanden we in Verona. Dat ligt vlakbij Rome. Althans in Amerika. Daar vinden we uiteindelijk een kamer (bij de Fairfield Inn) die onze gemiddelde hotelprijs niet omlaag haalt maar juist weer wat verhoogt. We eten in het naastgelegen restaurant; de Recovery Sports Grill, waar we onze ogen uitkijken vanwege de inrichting; hoge tafeltjes, biljarttafels, gokmachines en behangen met tv-schermen met sportzenders waarvan je het geluid met een zendertje op je tafel kunt bedienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten